Επιμέλεια: Ηλίας Αλεξόπουλος

Με την ολοκλήρωση του περσινού πρωταθλήματος, το λέγαν’ (σχεδόν) όλοι: «Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αλλάξει πάρα πολλά, για να επανέλθει εκεί όπου -ιστορικά- ετάχθη». Δεδομένου πως δεν μιλούσαμε για μια ομάδα που απλώς «νοσούσε», αλλά για έναν οργανισμό, τόσο βεβαρημένο από… ιούς και βακτηρίδια, που, πριν τον πλησιάσεις, έπρεπε να αλειφθείς με «Μπεταντίν»!

Σε τέτοιες περιπτώσεις (το λέει και ο γιατρός) ένα πράγμα καθίσταται επιτακτικό: η εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής ησυχίας και η εξάλειψη του παραμικρού (ει δυνατόν) κλυδωνισμού. Ώστε ο ασθενής (αρχικά) να σταθεροποιηθεί και (σταδιακά) να επανέλθει.

Αν μη τι άλλο, οι τρεις συνεχόμενες νίκες το έχουν επιτύχει.

Κάντε απλά τη σύγκριση με το περσινό ξεκίνημα: στις τρεις πρώτες αγωνιστικές, μετρούσε μια ήττα-σοκ απ’ τον Ιωνικό, μία -μετά χιλίων κόπων και βασάνων- νίκη επί της Ξάνθης συν τα… όργανα της ευρωπαϊκής πρεμιέρας, απέναντι στη Ζαπορίζιε. Άρχισε η… μαντάρα, άντε να συμμαζέψεις την κατάσταση…

Φέτος, απεναντίας, «καθαρές» νίκες με Εργοτέλη, ΠΑΟΚ, μηδέν παθητικό και με το… ενάμισι πόδι στην επόμενη φάση του UEFA.

Ναι, ο Παναθηναϊκός απέχει -αγωνιστικά- κάμποσο απ’ ό,τι ανταποκρίνεται στα «θέλω» και τα «πρέπει» του κόσμου. Θελκτικό, για παράδειγμα, δεν θα τον πεις. Ούτε θα εξάρεις τη… διαβολεμένη του ικανότητα στο δημιουργικό κομμάτι. Το αποτέλεσμα, όμως, το παίρνει και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερα… καρδιακά!

Την καλή μπάλα τη θέλουν όλοι στην ομάδα. Με πρώτους, τους ίδιους τους παίκτες και τον Πεσέιρο. Μα, εν προκειμένω, μιλάμε για προτεραιότητες. Και, κακά τα ψέματα, για τους «πράσινους», τούτη τη στιγμή, η κύρια είναι να προχωράει νικηφόρα. Το πώς, σαφώς κι έχει σημασία. Αλλά ακολουθεί…

ANΩ…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΠΙΓΓΙΔΗΣ
Με ελαφρά καθυστέρηση, αλλά δικαίως: η (εκ νέου) άρνησή του να πανηγυρίσει το γκολ στον ΠΑΟΚ, μολονότι έχει περάσει του… Χριστού τα πάθη, αποδεικνύει ότι κάποιοι άνθρωποι ξέρουν να σέβονται πρώτα και κύρια τον ίδιο τους τον εαυτό. Κάποιοι…

ΚΑΤΩ…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΥΧΟΜΑΝΗΣ
Παραπέμφθηκαν Ζολώτας, Μαυρόπουλος και Τεροβίτσας και οι υπόλοιποι που… μεγαλούργησαν (σε Λιβαδειά, Τρίπολη, Βέροια) βγήκαν λάδι. Καθόσον, σου λέει, αν τιμωρήσουμε τους πάντες, είναι σαν να ομολογούμε ότι… επτωχεύσαμεν! Ωραία λογική, δε βρίσκετε;

Ο… Βολίδας
Με τέτοιο χόρτο στο γήπεδο του Άρη, ο μοναδικός τερματοφύλακας που θα μπορούσε να «βγάλει» το φάουλ του Αουρέλιο ήταν… ο Κηπουρός!

Γούστο θα ‘χει, πάντως, πριν από την έναρξη του Βέρντερ-Ολυμπιακός να πάρει ο Sir μια μεζούρα και να μετρά το χόρτο του «Βέζερ». Να δούμε μόνο τι θα κάνει όταν ακούσει ξωπίσω του μια φωνή να σκούζει «άσε κάτω ρε το χόρτο μου»!

Ποιος θα ‘ναι; Ο… Ντιέγκο!

Το ΔΣ του Ολυμπιακού γιατί μετατέθηκε για μετά τον αγώνα με τη Βέρντερ; Για να συνεδριάσουνε με… γεμάτο το στομάχι;

Μπα, ούτως ή άλλως, θα γευματίσουν εκεί! Λέτε να μη βρούνε κάποιον, για να «φάνε»;

ΕΙΠΕ…
ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΛΕΝΤΕΣΜΑ (παίκτης Ολυμπιακός)
«Δεν είμαστε Αρμίνια να “φάμε” οκτώ»

ΔΕΝ ΕΙΠΕ…
ΝΤΙΕΓΚΟ (παίκτης Βέρντερ)
«Σωστά! Η δική σας η ταρίφα είν’ στα πέντε»

FACE OF…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΓΑΛΑΣ
Όταν το 1982 ο Τεντ Κότσεφ σκηνοθετούσε την πρεμιέρα του «Ράμπο», της έδωσε τον τίτλο «First Blood». Το πρώτο αίμα… Είκοσι πέντε χρόνια μετά, ένας άλλος «Ράμπο» έκανε λόγο για «τον πρώτο μου θάνατο…». Όταν το 1982 ο Σιλβέστερ Σταλόνε μάς πρωτοσυστηνόταν ως βετεράνος του Βιετνάμ (προτού ανάψει πάλι μέσα του το αίμα του πρασινοσκούφη κομάντο), κουβαλούσε μαζί του ένα σακί τραυματικές μνήμες απ’ την κόλαση του πολέμου. Και μια απογοήτευση… Είκοσι πέντε χρόνια μετά, ένας άλλο «Ράμπο», μας συστήθηκε κι αυτός ως βετεράνος, παραδεχόμενος πως «η μέρα μου “αδειάζει”…». Όποιος συνέλαβε κάποτε την έμπνευση να «βαπτίσει» τοιουτοτρόπως τον Γιώργο Σιγάλα, χθες πρέπει να ένιωσε απολύτως ήσυχος ότι ο «Ράμπο» του ελληνικού μπάσκετ αποδείχτηκε συνεπής απέναντι στον ήρωα του Ντέιβιντ Μορέλ (στο δικό του ομώνυμο βιβλίο βασίστηκε η ταινία του Κότσεφ) μέχρι κεραίας…

Χθες, στο επίσημο αποχαιρετισμό του απ’ τα γήπεδα… Αν, μετά από χρόνια, ρωτήσει κάποιος τι ήταν αυτό, που άφησε ως κληρονομιά ο πρώην παίκτης του Παπάγου, του Ολυμπιακού, της Στεφανέλ, του ΠΑΟΚ, της Γρανάδα, της Ρέτζιο Εμίλια, του Μακεδονικού, του Πανιωνίου και του Άρη, η απάντηση θα είναι προφανής: τη δύναμη της θέλησης. Αυτό που είθισται να αποκαλούμε «γνήσιο μπασκετικό ταλέντο» δεν υπήρξε ποτέ. Μα, το πάθος και η σκληρή δουλειά αποδείχτηκαν αρκετά, για να το αντισταθμίσουν. Το ‘δε πρώτος ο Αλέκος Σπανουδάκης, όταν, κάπου στα 10 του, έτρεχε με μια μπάλα στα τσιμεντένια ανοικτά γήπεδα του Πειραιά. Το ‘κανε σημαία του ο Γιάννης Ιωαννίδης, όταν τον αντάμωνε στον Ολυμπιακό. Χθες, το ελληνικό μπάσκετ χαιρέτισε το δικό του «Ράμπο». Που μπορεί να μην έγινε βιβλίο ή ταινία, μα ιστορία έγραψε…