Επιμέλεια: Βαγγέλης Αλυσανδράτος
Λογικό μου ακούγεται, μέρα που είναι, όλος ο κόσμος του Παναθηναϊκού να νοιάζεται για την κλήρωση και να σχολιάζει σχετικά. Αμ δε. Η κατάρα που διαχρονικά μαστίζει τους πράσινους, τους θέλει κάθε φορά που καλούνται να υπερασπιστούν την ιστορία τους, να τους προκύπτει και κάτι για ντεσού.
Πότε το ένα πότε το άλλο, πάντα θα υπάρχει κάτι να τρυπάει σαν αγκάθι τα πράσινα πλευρά και να μην επιτρέπει τη συγκέντρωση στο στόχο. Μην ξεχνάτε ότι πέρσι, και μετά τον εκτός έδρας θρίαμβο του Παναθηναϊκού επί του αιώνιου στο Καραϊσκάκη, προέκυψε διαφωνία για το πριμ.
Αποτέλεσμα, στη συνέχεια και μέχρι την πτώση της καρό σημαίας του Πρωταθλήματος να λησμονήσουν οι πράσινοι τι εστί τρίποντο. Τώρα, που θα έπρεπε λογικά να συζητάνε στα καφενεία για Αμπερντίν, Κοπεγχάχη, Λοκομοτίβ Μόσχας και Ατλέτικο Μαδρίτης, έχουν άλλα στο κεφάλι τους.
Αντί να αναλίσκονται σε ειδικές αναλύσεις για το πώς θα καθαρίσουν τα εντός έδρας ματς του ομίλου του UEFA και πώς θα πάρουν αποτέλεσμα τελευταία αγωνιστική κόντρα στον Γιούρκα, τους τρώει τα σωθικά η κόντρα. Ο χαρτοπόλεμος ανακοινώσεων ΠΑΕ και Eρασιτέχνη και το ανοιχτό μέτωπο στις σχέσεις εταιρίας και οπαδών, σκιάζει αναμφίβολα το πράσινο στρατόπεδο.
Εντάξει, μπορεί να μη φτάνουν μέχρι την ψυχολογία των παικτών όλα αυτά, μπορεί και προς τιμή τους άλλωστε να μην τα επικαλέστηκαν ως άλλοθι της γκέλας στην Τρίπολη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα είναι ανθηρά. Κάθε άλλο μάλιστα. Όσο τα δυο μέτωπα θα παραμένουν «ματωμένα», δεν μπορεί, θα αγγίξουν κάποια στιγμή οι πληγές τους και το σώμα των ποδοσφαιριστών.
Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει θέση τούτη η γωνιά υπέρ της μιας πλευράς ή της άλλης. Και στα δυο μέτωπα. Αυτό γιατί, στη φιλοσοφία των οπαδών που επιχειρεί να εκφράσει η στήλη, ο Παναθηναϊκός είναι ένας και αδιαίρετος. Το λιγότερο που ενδιαφέρει τους φίλους της πράσινης ομάδας είναι ποιος ευθύνεται περισσότερο, ακόμη και ποιος ήρξατο χειρών αδίκων.
Τους ενδιαφέρει αν και πότε θα ομονοήσουν οι αντιμαχόμενες παρατάξεις, αν και πότε θα γίνει κατανοητό κι από ’δώ κι από ’κεί πόσο ζημιώνεται η ομάδα μ’ αυτά τα καμώματα. Εν πάση περιπτώσει, οφείλω να ασχοληθώ και με την επικαιρότητα. Καμιά κλήρωση δεν είναι καλή ή κακή, καμιά ομάδα δεν προκρίνεται και δεν αποκλείεται από τη μέρα που ανακατεύονται τα μπαλάκια.
Με απολύτως αντικειμενικές εκτιμήσεις ωστόσο, ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει τα φόντα να προχωρήσει τουλάχιστον ένα γύρο ακόμη στο UEFA. Μπορεί να θεωρείται ατυχία για τους πράσινους το γεγονός ότι θα δώσουν το τελευταίο ματς κόντρα στην άλλη μεγάλη ομάδα του ομίλου, την Ατλέτικο Μαδρίτης, μπορεί όμως η σύμπτωση αυτή να αποβεί στην πράξη άκρως ωφέλιμη.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός, ή η Ατλέτικο, ή και οι δυο, να έχουν καθαρίσει την υπόθεση πρόκριση ίσαμε το τελευταίο ματς του ομίλου. Δεν νομίζω ότι θα χαρακτηριστώ υπερβολικός αν ισχυριστώ ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να νικήσει στη Λεωφόρο την Αμπερντίν και τη Λοκομοτίβ και τουλάχιστον να μη χάσει στη Δανία.
Βεβαίως, θα πρέπει όλα αυτά τα σύνδρομα που τον κατατρέχουν τώρα, να έχουν εξαφανιστεί, ή έστω να έχουν τεθεί στο περιθώριο. Προσωπικά εκτιμώ ότι δεν πρόκειται να τα βρουν ΠΑΕ και Eρασιτέχνης, ΠΑΕ και οργανωμένοι οπαδοί, στο εγγύς μέλλον. Μπορούν ωστόσο να προτάξουν το κοινό ενδιαφέρον για την ομάδα και να σπρώξουν τη διένεξη στη μπάντα.
Κι αυτό ακόμη θα είναι κατάκτηση. Γιατί ο μέχρι πρότινος ακήρυχτος πόλεμος ΠΑΕ και Eρασιτέχνη, τώρα πια έχει κηρυχτεί. Όπως έχει κηρυχτεί ο πόλεμος και με τους οργανωμένους. Υπάρχει όμως και η μαγική λέξη που ακούει στο όνομα ανακωχή. Σε τελευταία ανάλυση, ας επιστρέψει ο πόλεμος στα γραφεία, και δεν χρειάζεται να μετατρέπεται σε πόλεμο χαρακωμάτων.
Αγαπούν και οι τρεις πλευρές, ΠΑΕ, Eρασιτέχνης, οργανωμένοι οπαδοί, την ομάδα; Απόδειξη. Γιατί αν η δική τους διαμάχη μεταφερθεί και στους παίκτες, κανείς δεν θα μπορέσει να εισπράξει συγχωροχάρτι.