Επιμέλεια: Κώστας Χαλέμος
To ότι θέλει βελτίωση η ομάδα δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς. Το λέει με κάθε ευκαιρία ο Ζοσέ Πεσέιρο. Το δήλωσε και προχτές το βράδυ μετά τη νίκη 3-0 επί της Αρτμέντια, με την οποία ο Παναθηναϊκός σφράγισε το διαβατήριό του για την επόμενη φάση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ασφαλώς και πρέπει ο Παναθηναϊκός να γίνει καλύτερη ομάδα για να μπορέσει να διεκδικήσει τους στόχους που έχει θέσει για τη φετινή σεζόν. Να κατακτήσει το Πρωτάθλημα στην Ελλάδα και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί στην ευρωπαϊκή τoυ πτήση.
Για την ώρα όμως, επιτρέψτε μου να πω ότι, μια χαρά είναι. Με την έννοια ότι παίρνει τα αποτελέσματα που θέλει δίχως να παίζει σπουδαίο ποδόσφαιρο – κάποιες στιγμές, μάλιστα, δίχως καν (να παίζει) ποδόσφαιρο. Για μια ομάδα, η οποία έχει καινούργιο προπονητή, ο οποίος προσπαθεί να διδάξει ένα νέο τρόπο παιχνιδιού, και δέκα καινούργιους παίκτες, οι οποίοι πρώτα πρέπει να δέσουν με τους παλιούς και μετά όλοι μαζί να εντρυφήσουν στα νέα… κόλπα, δεν τα καταφέρνει κι άσχημα.
Έχει μια ισορροπία, που δεν την είχε πέρσι τέτοια εποχή. Που δεν την είχε, μάλιστα, ούτε πρόπερσι στο αντίστοιχο διάστημα, παρότι ξεκίνησε τη σεζόν με τον ίδιο προπονητή (Αλμπέρτο Μαλεζάνι), ο οποίος ήταν στο τιμόνι της ομάδας και στο μισό της προηγούμενης. Θυμάστε ότι πέρσι, με τον Χανς Μπάκε στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός κέρδισε στην πρεμιέρα του Πρωταθλήματος το Αιγάλεω με 4-1 και μετά πήγε κι έχασε -στη δεύτερη αγωνιστική- από τον Ιωνικό 2-0 στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Στο δε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, κόντρα σε μια αντίστοιχη Αρτμέντια, τη Μέταλουργκ Ζαπορίζιε από την Ουκρανία, παραχώρησε 1-1 στην Πάτρα και προκρίθηκε με την ψυχή στο στόμα, χάρη στο 1-0, που πέτυχε (και διαφύλαξε) στη ρεβάνς. Πριν από δυο χρόνια πάλι «έφτυσε αίμα» για να αποκλείσει τη Βίσλα Κρακοβίας στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ (1-3, 4-1) πριν φάει απανωτές σφαλιάρες στην Ελλάδα (0-2 από τον Ολυμπιακό, 0-0 με το Λεβαδειακό) και στην Ευρώπη (0-3 στο Ούντινε).
Γι’ αυτό λέω ότι, σε σχέση με τις δυο προηγούμενες χρονιές, το φετινό ξεκίνημα του Παναθηναϊκού είναι πολύ καλύτερο. Η ομάδα δεν έχει χάσει έδαφος στις δυο κούρσες, που παίρνει μέρος και, τέλος πάντων, δείχνει να πατάει γερά στα πόδια της. Είναι που λείπουν οι κλυδωνισμοί, οι οποίοι κάθε χρόνο τέτοια εποχή απειλούσαν την… ευστάθειά της. Έχει μια δυναμική η ομάδα, που δεν είχε τα άλλα χρόνια. Γεγονός που επιτρέπει σε όλους μας να τρέφουμε βάσιμες ελπίδες ότι τα πράγματα θα πάνε καλά φέτος.
Αυτή την αισιοδοξία, μπορώ να πω, ότι ενισχύει ο Ζοσέ Πεσέιρο με τη στάση του. Δεν είναι «τρελαμένος» ο Πορτογάλος με τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού σε αυτό το διάστημα. Αν κι άλλος στη θέση του, θα ήταν (και θα το έδειχνε). Για ευνόητους λόγους. Ο Πεσέιρο κρατά χαμηλούς τόνους και φροντίζει να υπενθυμίζει σε όλους μετά από κάθε καλό αποτέλεσμα ότι η ομάδα δεν έχει φτάσει ακόμη πουθενά και πως έχει ακόμη να διανύσει πολύ δρόμο μέχρι το τέρμα.
Με κάθε ευκαιρία, δε, επισημαίνει τους τομείς στους οποίους υστερούν και θα πρέπει να βελτιωθούν οι παίκτες προκειμένου κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός να γίνει η ομάδα που έχει στο μυαλό του. Πες, πες, πες, πού θα πάει, θα το πετύχει…