Επιμέλεια: Ηλίας Αλεξόπουλος
Θεωρήθηκε (και ήταν) σπουδαία η νίκη της Εθνικής μας ομάδας επί της Β’ Γαλλίας το 1957. Με 2-1, στη Λεωφόρο, παρουσία 12.000 φιλάθλων, με τρόπο δραματικό, έστω και απουσία δύο εκ των σημαντικότερων παικτών μας: του Λινοξυλάκη και του Κοτρίδη. Ήταν ο πρώτος μας αγώνας, στο πλαίσιο του Μεσογειακού Κυπέλλου, με την ημετέρα να επιχειρεί να… αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο την αξία της ελληνικής επιτυχίας, γράφοντας – με μία δόση υπερβολής, ομολογουμένως – πως «αν και ονομάζεται Β’, η Εθνική Γαλλίας θεωρείται από τους ίδιους τους Γάλλους ειδικούς ως ισοδύναμος της Α’ που παίζει σήμερα το απόγευμα στη Βουδαπέστη με την Εθνική Ουγγαρίας».
Οι «τρικολόρ» μπήκαν πιο δυνατά και στο πρώτο 15λεπτο είχαν δύο καλές ευκαιρίες. Σταδιακά η Ελλάδα ισορρόπησε κι αφού στο 21’ «οβίδα» του Πανάκη έκανε τα δοκάρια του Αμπέ να… τρίξουν («τι σουτ δηλαδή, βολίδα! Διηπειρωτικόν βλήμα κυριολεκτικώς…» γράφαμε), στο 25’ πήρε το προβάδισμα: «Σέντραρε ο Χολέβας και ο Πανάκης μπήκε. Κοντραρίσθηκε με τον Βεντλαίν μα δεν υποχώρησε. Ξανά επετέθη. Βρέθηκε τότε εμπρός του ο Ζονκέ. Τον αντιμετώπισε επιτυχώς και αυτός και έπειτα ο Βαγγέλης τράβηξε ένα σουτ α λα… Πανάκη! Γκολ παλληκαρίσιο, σαν αυτά που βγάζει συνήθως ο μεγάλος διεθνής μας» έγραφε ο… εκστασιασμένος Α. Βούρβουλης.
Το παιχνίδι κυλούσε προς το τέλος του και άπαντες έδειχναν να συμβιβάζονται με το 1-0. Ώσπου στο 84’ ο Μπριέ έφερε την ψυχρολουσία, μετά από αδράνεια όλης της ελληνικής άμυνας. «Κάθε ελπίδα ελληνικής νίκης έχει εκλείψει τώρα για πολλούς από τους φιλάθλους…». Η ελληνική «ψυχή», όμως, δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα. Και ακριβώς στο 90’ γκολ-νίκης απ’ τον Κώστα Νεστορίδη: «Περνά πίσω από τον Ζονκέ, γίνεται κάτοχος της μπάλλας και ενώ ο Αμπέ εξέρχεται, τον πλασσάρει θαυμάσια…». Ήταν η πρώτη νίκη μας επί των Γάλλων σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, που – για να λέμε όλα, πάντως – δεν συνοδεύτηκε και από καμιά πολύ σπουδαία εμφάνιση: «Το απαισίας τεχνικής αυτό παιγνίδι, ήτο αποτέλεσμα της απελπιστικής μετριότητος που εχαρακτήριζε και τας δύο ομάδας» σημειώναμε. Για την ιστορία, η Ελλάδα αγωνίστηκε εκείνο το απόγευμα με τους Θεοδωρίδη, Ρωσσίδη, Αγγελόπουλο, Ξανθόπουλο, Παπουλίδη, Πολυχρονίου, Χολέβα, Πετρόπουλο, Νεστορίδη, Παπάζογλου και Πανάκη.
1959
«Ολόκληρη η φίλαθλος Ελλάς θρηνεί για τον δραματικό θάνατο του άτυχου Ιωάννου…» Το παλικάρι του Εθνικού δεν τα κατάφερνε. Είκοσι ώρες πάλεψε γενναία με το θάνατο, μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στο φιλικό με τον Παναθηναϊκό (κατόπιν σύγκρουσής του με τον Βουτσαρά). Αλλά «από της στιγμής της συγκρούσεώς του μέχρις ότου εξέπνευσε, παρέμεινεν εν αφασία, μη ανακτήσας ποτέ τας αισθήσεις του». Και λίγο μετά τις 11 το πρωί της 5ης Οκτωβρίου, το ιατρικό ανακοινωθέν θα έγραφε τον επίλογο στην πρώτη μεταπολεμική τραγωδία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είκοσι ένα χρόνια μετά τον χαμό του Λύσανδρου Δικαιόπουλου, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα Παναθηναϊκού-ΑΕΚ, επίσης στη Λεωφόρο. Του θρήνου…
1952
Με το δεξί έμπαινε ο Παναθηναϊκός στο αθηναϊκό Πρωτάθλημα. Καθώς, με ηγέτη τον Γιάννη Παπαντωνίου, συνέτριβε με 5-2 τον Φωστήρα. Ο «Φονέας» βρέθηκε να προηγείται με 2-1 στο 6’ (!), ως το ημίχρονο οι «πράσινοι» κατάφεραν να γυρίσουν το παιχνίδι (3-2) και στην επανάληψη απλά… οργίασαν! Στο ντέρμπι, εξάλλου, της ημέρας, Απόλλων Αθ.- ΑΕΚ 0-0.
1966
Πρώιμο τέλος η Ευρώπη για ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Η «Ένωση» (Κυπελλούχων), μετά την Αθήνα (0-1), έχανε και στην Πορτογαλία απ’ την Μπράγκα, με 3-2 (15’ Μάριο, 30’, 49’ Περιζόν – 6’ Παπαϊωάννου, 87’ Κοΐμπρα αυτ.). Οι δε Πειραιώτες (Πρωταθλητριών) επικράτησαν 1-0 της ΤΣΣΚΑ Σόφιας (15’ Σιδέρης πέν., δύο δοκάρια οι Βούλγαροι), αλλά είχαν χάσει 3-1 εκτός. Οπότε…
1974
Πάση θυσία ήθελε τη νίκη ο Παναθηναϊκός στο Βόλο με τον τοπικό Ολυμπιακό (2η αγωνιστική), μετά την (εντός έδρας) «λευκή» πρεμιέρα με την Καβάλα. Και τα κατάφερνε με 3-1, χάρη σε δύο γκολ του Παπαδημητρίου κι ένα του Ελευθεράκη (κορυφαίος όλων ο Δομάζος). Την ίδια ώρα η ΑΕΚ συνέτριβε 5-1 τη Λάρισα και ο Εθνικός «καθάριζε» 3-1 τον Πανιώνιο.
1975
Πρεμιέρα: Ολυμπιακός-Πανιώνιος 3-0, ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 3-1, ΑΕΚ-Καστοριά 4-0 (τρία ο Δέδες), Σέρρες-Εθνικός 1-4. Εδώ, όμως, η είδηση ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του Ρομπέρτο Καλκατέρα, που, ουσιαστικά, του τερμάτιζε την καριέρα. Στο 7’ συγκρούστηκε με τον Λούκοβιτς, αλλά αποχώρησε στο 44’! «Το πόδι μου κάτω απ’ το γόνατο δεν το καταλαβαίνω. Φοβάμαι πολύ…»
1982
Σοκ στον Παναθηναϊκό απ’ την είδηση ότι ο Άνθιμος Καψής ανακοίνωνε ξαφνικά στους συμπαίκτες του (μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ) την αποχώρησή του απ’ το «τριφύλλι»! «Τι κρύβεται πίσω από τη φυγή Καψή;» το ερώτημα της «Ηχούς», που άφηνε να εννοηθεί ότι το «αντίο» του οφειλόταν σε δράση ανθρώπων του παρασκηνίου, με σκοπό να βλάψουν την ομάδα.
1983
Την ήττα 3-0 γνώριζε η Εθνική μας ομάδα απ’ την Ιταλία σε φιλικό αγώνα στο Μπάρι. Τζιορντάνο (16’), Καμπρίνι (23’) και Ρόσι (37’) τα γκολ, με την ελληνική ομάδα να πραγματοποιεί κακή εμφάνιση (διεσώθησαν μόνο οι Αρδίζογλου και Κουσουλάκης). Αιτία θεωρήθηκαν τα πολλά ντέρμπι στο Πρωτάθλημα, που είχαν, λέει, κουράσει τους παίκτες του Αρχοντίδη.