Το μεγάλο στοίχημα του Παναθηναϊκού, μεγαλύτερο απ’ το Kύπελλο και τη 2η θέση

ΥΠΑΡΧΕΙ άραγε… παρηγοριά στον άρρωστο; Αυτόν που έχει παρατήσει το σπίτι του και τον καναπέ του, έχει ανηφορίσει στο Στάδιο – με ψιλό αγιάζι – κάνοντας όνειρα για πρόκριση και τελικά φεύγει αφήνοντας πίσω του ένα άχαρο 0-0; Αν κρίνουμε από το χειροκρότημα πενήντα χιλιάδων ανθρώπων στο τέλος – που δεν αντέδρασαν έτσι ούτε καταναγκαστικά ούτε από… σαβουάρ βιβρ – ναι, υπάρχει παρηγοριά ακόμα και μετά από έναν αποκλεισμό.
Γιατί η εικόνα που βγήκε, μόνο προς απογοήτευση δεν ήταν. Με έξι Έλληνες στην ενδεκάδα του (Βύντρα, Γκούμας, Τζιόλης, Νίνης, Παπαδόπουλος, Σαλπιγγίδης) συν δύο αλλαγές (Λεοντίου, Μάντζιος), τα μηνύματα ήταν ενθαρρυντικά, τόσο για τη συνέχεια όσο και για το μέλλον. Γιατί αυτό το συγκεκριμένο υλικό, με τις σωστές κινήσεις το καλοκαίρι και τις αναγκαίες προσθήκες, μπορεί να βγάλει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα και να ξαναμαζέψει στο Στάδιο 50 χιλιάδες ανθρώπους.

Αυτούς που διψάνε για νιάτα, ποιότητα και βέβαια αποτελέσματα, και που έσπευσαν να συμπαρασταθούν, έστω κι αν οι ελπίδες δεν ήταν πολλές μετά τα μοιραία λάθη στη Γαλλία (που φάνηκε τελικά πόσο μέτρησαν, δυστυχώς…). Παρά την όχι εκτυφλωτική απόδοση της ομάδας (ξεκάθαρο αυτό), θεωρώ υγεία το χειροκρότημα του τέλους, σε μια ομάδα που, ναι, δεν έλαμψε, αλλά έδειξε υγιή στοιχεία.

Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει πώς ήταν αυτή η ομάδα πριν κάμποσες εβδομάδες, όταν όλοι, ακόμα κι οι ίδιοι οι παίκτες, ομολογούσαν ότι βγαίνει μια αρρωστημένη εικόνα… Μπορεί το όνειρο της Ευρώπης να έσβησε, αλλά ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει βρει το δρόμο του, γνωρίζει τους προσανατολισμούς του, δεν είναι… ατάκτως ριγμένος (πεταμένος δηλαδή) στον αγωνιστικό χώρο.

Επιπλέον, έχει ακόμα στόχους να κυνηγήσει. Είναι η κατάκτηση του Kυπέλλου, η δεύτερη θέση (που θα τον επαναφέρει στα μεγάλα σαλόνια και με τους νεαρούς του να έχουν αποκτήσει πολύτιμες εμπειρίες), οι καλές εμφανίσεις ως το τέλος, που θα δείξουν τις καταλυτικές αλλαγές και στη νοοτροπία και στην απόδοση. Ναι, άλλαξαν πολλά από την αρχή της σεζόν, που αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς πήγε – απογοητεύοντας τους πάντες – κι εντελώς διαφορετικά καταλήγει.

Κι έστω κι αν χάθηκαν πολλά – που κι αυτό αλήθεια είναι – έστω αν υπήρξαν δυνατοί κραδασμοί, αυτή η ομάδα βγάζει υγεία κι αφήνει πολλές ελπίδες για την πορεία. Ελπίδες που πρέπει να στηριχτούν ανάλογα, για να υπάρξει μια συνεπής συνέχεια κι όχι ανασχεδιασμός, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δείχνει αποτυχία.
Αυτή η υγεία που έβγαινε τόσο από τον αγωνιστικό χώρο όσο και από τις (σχεδόν κατάμεστες) εξέδρες, πρέπει να διαφυλαχτεί απ’ όλους.

Είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει να κερδίσει ο Παναθηναϊκός, ακόμα μεγαλύτερο κι από το Kύπελλο και τη δεύτερη θέση… Τα τελευταία έντεκα χρόνια, πέρασαν από τον Παναθηναϊκό τεράστια ονόματα. Άλλα σε αξία κι άλλα σε φήμη. Άλλοι ήρθαν σαν σωτήρες – κι έφυγαν νύχτα – κι άλλοι από το πουθενά, που όμως έμειναν κι έκαναν καριέρα.

Κι όμως… Ο κορυφαίος στην ευρωπαϊκή λίστα της ομάδας είναι ο Γιάννης Γκούμας, που με την προχτεσινή 64η συμμετοχή του ξεπέρασε τους Κριστόφ Βαζέχα και Άγγελο Μπασινά. Ξεκίνησε νιος και “γέρασε” στην Παιανία. Μπορεί για ορισμένους να μην είναι η “τεράστια κλάση”, αλλά με το πάθος και την αυταπάρνησή του έγινε αναντικατάστατος στην ουσία και τώρα έζησε αυτή τη μεγάλη στιγμή: να περάσει πρώτος σε μια εξαιρετικά τιμητική λίστα.

Αυτός ο σπουδαίος αγωνιστής, γέννημα θρέμμα της ομάδας, είναι παράδειγμα για πάρα πολλούς παίκτες, κι ασφαλώς για όλους τους συμπαίκτες του, ιδίως τους νεότερους. Γιατί κατάφερε με τη σκληρή δουλειά και το πάθος να χτίσει μια ζηλευτή καριέρα, αρκούμενος σ’ αυτά ακριβώς: το πάθος και τη δουλειά.

Ακόμα και στις στιγμές που τον αμφισβητούσαν, πάντα κατάφερνε να αποδεικνύει ότι είναι απόλυτα χρήσιμος. Κι αυτό το είδαν όλοι οι προπονητές που τον έζησαν… Η αναρρίχησή του στην κορυφή της λίστας των ευρωπαϊκών συμμετοχών είναι τιμή και δόξα για τον Γιάννη Γκούμα.

Αφήστε μια απάντηση